دوست عزیزی دارم که خانه داره ولی دست به سیاه و سفید نمی زنه!! خودش تعریف میکرد که یه روز شوهرش اعتراض کرد که
- چقدر خونه به هم ریخته است! بابا از صب تا شب چیکار میکنی تو خونه؟!
دوست مظلوم منم سرشو انداخت پایین و جوابی نداد!
فرداش شوهرش اومد دید همه جا تمیز شده، ازش تشکر کرد و گفت: "آفرین، ولی فک نمیکردم انقدر کلام نافذی داشته باشم"!
دوستم میگفت یه لبخندی زدم و گفتم: "اول پنجاه تومان بده، بدم به شهلا خانوم!"
هیچی دیگه، از اون روز دیگه شوهره هیچ اعتراضی نداره به وضع موجود!!!
بعضی ها هم از این فعالین حقوق زنان که زن خانه دار را قربانی قرمه سبزی و لباس چرکهای خانواده می دانند و خانه داری را کار بی جیره و مواجب و مساوی برده داری می دونن، فک میکنن ما هنوز میریم تو حموم لباس چرکای شوهرمون رو چنگ میزنیم، مس می سابیم و هیزم جمع میکنیم، بیاین بیرون از خواب خرگوشی! چشمها را باید شست...
یه سری آدم بیکار می شینن و دائم دل می سوزونن واسه زن ایرانی و ادعا می کنن خانومایی که تو خونه کار میکنن مثه برده هایی هستن برای شوهر و بچه هاشون، که تا پایان عمر محکوم هستند به کار کردن!!!!؟؟
چطور میتونه آدم با عشق و محبت واسه عزیزانش کار نکنه و انقدر این کار عاشقانه رو تلخ ببینه؟!!!
جدای از این الان دیگه با این همه وسایل واسه آسایش و برای راحت شدن کار خونه، زندگی ها خیلی نسبت به حتی چند سال پیش راحت شده، قدیما یه ساعت طول می کشید یه پیاز رو بخوان خرد کنن یا یه هویجی رو رنده کنن، الان یه ثانیه می اندازن تو غذا ساز!
مشکل اینجاست که بشر هر روز راحت طلب تر میشه...
